سلام.
پشت حیاط مدرسه مون ، یه زمین باز ِ خیلی بزرگی بود که وسطش یه گودال خیلی بزررررررررررگگگگگگگگگ بود. هر وقت بارون می اومد ، این گودال می شد پر از آب . این زمین و گودال شده بود پاتوق ما بعد از مدرسه .. من و مژگان و پروین مسیر خونه مون یه طوری بود که از جلوی این زمین باید رد می شدیم . بیشتر بچه ها از اون طرف دیگه می رفتن . یادمه اون موقع ها خیــــــلی بازیگوش بودم 
هر وقت از جلوی اون زمین و گودال رد می شدیم ، یه بلایی نازل می کردیم ، یا بلا نازل می شد
القصه یه روز پروین گفت بچه هــــــــــــــا ! داداشم یه کار جدید یادم داده ! بعد از زنگ آخر بیاین بریم پیش گوداله یادتون بدم 
. ما هم فضــــــــــــــول .. زنگ آخر خورده - نخورده ، بدوووووووووو رفتیم سر قرار . پروین اون روز یادمون داد که سنگ ها رو چه جوری و با چه زاویه ای به طرف آب گودال نشونه بریم که اینجوری پر از موج های منظم و خوشگل بشه.. اینجوری ، یعنی همینجوری دیگه .. اینجوری .. 
روزای اول ده دقیقه ، یه ربع می موندیم و زود می رفتیم خونه - خونه مون به مدرسه نزدیک بود - کم کم انقدر مشغول می شدیم که زمان از دستمون در می رفت . کم کم صدای اهالی خونه هم در اومد که مسیر ده دقیقه ای رو شما تو نیم ساعت لطف می کنید می پیماییـــد ؟!! ما هم صداشو در نیاوردیم . هم من، هم مژگان به طور جدی تهدید شدیم که باید سریع بعد از مدرسه برگردیم خونه . ولی کی دلش می اومد وقتی از جلوی اون گودال رد میشه ، عین بچه ی آدمیزاد سرشو بندازه پایین و رد شه ؟ 
بارون هم شدیدتر شده بود. با استرس دست همو گرفتیم و دِ بدووووو 
که یهو از دور دیدیم یک عدد انسان قلچماق با خشانت هر چه تمام تر بهمون نزدیک میشه .. خوب نگاه کردیم .. بابای مژگان بود ! 
از ترس همون جا سیخ ایستادیم .. یه توضیح اینجا بدم که بابای مژگان خیلی منو دوس داشت و همیشه هوامو داشت. بخاطر همین ، من خیلی وحشت نکردم و به مژگان که داشت از حال می رفت ، گفتم چیزی نشده که .. من خودم به بابات میگم ، تو نترس ! 
؛ هنوز س ِ سلام از دهنم در نیومده بود که احساس کردم سرم به شدت گیج میره . اصلا نفهمیدم چطور شد ، کی اومد ، کی رفت ! دهنم خشک شده بود ، نمی تونستم حرف بزنم . فقط صدای جیغ مژگان رو شنیدم که با ناراحتی داد می زد بـــــــــــابــــــــــــــــااااا !!!!!!!!!!!! یه لحظه فقط چشمم به آسمون ابری افتاد و دیگه چیزی نفهمیدم. بابای مژگان با قدرت و سرعت و شتاب هر چه تمام تر ، زده بود توی صورت اینجانبِ بزرگوار ِ نازنین .
منم از شدت ضربه ، پرت شدم تو جوی آب بلندی که از قد خودم بلندتر بود و پر از آب بارون شده بود . آب سررررررد . اون موقع هم زمستون بود. منم با اجازه تون ، نه گذاشتم نه برداشتم ، طبق عادت معمول که به آب سرد حساسیت داشتم ، خودمو تمام قد خیس کردم 
با افتخار تمام 
منو می گفت حکماً 
انگار تازه دردش رو حس می کردم .
، بلافاصله بعد از تعطیلی می رفتیم خونه . دیگه هر کاری میخواستیم بکنیم، توی مدرسه بود. البته همه ی اینها تا وقتی بود که شیما با ما هم کلاس نشده بود ..
؛ شاد باشید همیشه 
